Zmarła Joanna Kulmowa
Z głębokim żalem i smutkiem zawiadamiamy, że w niedzielę, 17 czerwca, nad ranem w wieku 90 lat zmarła Joanna Kulmowa, poetka, prozaik, autorka utworów scenicznych oraz książek dla dzieci i młodzieży, reżyser, doktor honoris causa Uniwersytetu Szczecińskiego.
Joanna Kulmowa (ur. 25 marca 1928 w Łodzi) ukończyła studia aktorskie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi oraz reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. Pracowała jako reżyser w teatrach Łodzi, Poznania, Koszalina oraz w Teatrze Wybrzeże gdzie pełniła funkcję kierownika literackiego. Od 1961 do lat 90. XX w. mieszkała w Strumianach pod Stargardem Szczecińskim.
Jako poetka debiutowała w 1952, ogłosiła kilka tomów wierszy, m.in.: Fatum na zakręcie(1957), Boże umieranie (1962), Cykuta i Jonasz, czyli nasza epoka (1967), Trefnisiem będąc (1978), Wiersze wybrane (1988).
Wiersze Kulmowej są zmienne w nastroju, oprócz liryzmu i refleksji zawierają elementy dowcipu i groteski, chętnie odwołują się do świata wyobraźni i humoru. Kulmowa była także autorką utworów scenicznych, librett operowych, cyklu psalmów responsoryjnych, słuchowisk radiowych. Znaczącą część jej twórczości stanowią utwory adresowane do młodych odbiorców. Wydała tomiki wierszy dla dzieci, m.in. Śpiew lasu (1967), Wiersze dla Kai (1970), Zasypianki (1972), Krześlaki z rozwianą grzywą (1978), Niebo nad miastem(1986), Zagubione światełko (1990).
Kierowana do dzieci poezja Kulmowej odznacza się połączeniem humoru i głębokiego liryzmu. Autorka chętnie stosowała eksperymenty słowne, odwoływała się do świata dziecięcych przeżyć i wyobraźni. Zachowując własny, charakterystyczny styl nadawała wierszom postać refleksyjnej i lirycznej zadumy nad światem.
Jako prozaik opublikowała m.in. pełne poetyckiej fantazji, metaforyczne powieści Wio, Leokadio (1965), Stacja „Nigdy w Życiu” (1967), w których dzieliła się z czytelnikami refleksjami nad podstawowymi treściami ludzkiej egzystencji oraz kształtem współczesnego świata. W 1984 wydała tom Serce jak złoty gołąb, stanowiący próbę stworzenia nowego typu baśni metaforycznej dla dzieci.
Po wyprowadzeniu się ze Strumian ofiarowała Bibliotece Głównej Uniwersytetu Szczecińskiego wiele cennych pamiątek – obrazy, zabytkowe meble, książki, które pozwoliły stworzyć tzw. „Salę Strumiańską” – miejsce spotkań autorskich, promocji książek, wydarzeń kulturalnych.
Była członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Na wniosek dzieci otrzymała Order Uśmiechu, który odebrała 24 września 2000 roku w Lublinie. Była Kawalerem Orderu Uśmiechu posiadającym legitymację z nr 600.
W 2010 otrzymała tytuł doctora honoris causa Uniwersytetu Szczecińskiego, a 14 lipca 2010 Rada Miasta Szczecin nadała jej honorowe obywatelstwo Szczecina.